De bomen en het bos
Voor veel personen is het onduidelijk tot wie ze zich best richten om hulp te vinden bij psychische moeilijkheden. Er zijn klinisch psychologen, klinisch orthopedagogen, psychiaters, psychotherapeuten… Maar, is er een verschil tussen een psycholoog, orthopedagoog, psychiater en psychotherapeut? En wanneer klop jij beste aan bij een psychotherapeut?
Wat is het verschil tussen een psychotherapeut en een klinisch psycholoog of psychiater?
Er zijn veel overeenkomsten tussen wat een klinisch psycholoog, klinisch orthopedagoog, een psychiater en een psychotherapeut doet. Allen zetten ze zich in om wetenschappelijke kennis en vaardigheden toe te passen bij hun patiënten om het welbevinden en de veerkracht te verhogen en psychisch lijden te verminderen vanuit hun eigen specifieke opleiding. Het is voor veel mensen niet duidelijk wat dan wel het verschil is tussen deze verschillende disciplines.
De psychotherapie is een specialisatie van klinisch psychologen, orthopedagogen en psychiaters die omschreven is in de wet. In hun ‘basisopleiding’ tot psycholoog, orthopedagoog en psychiater krijgen ze reeds heel wat kennis en vaardigheden mee die in een verdere specialisatie tot psychotherapeut verder worden aangescherpt en uitgebreid. Je kan dit misschien vergelijken met het verschil tussen een huisarts en specialist. Bij de huisarts kan je voor veel medische klachten terecht en de arts zal een behandeling aanbieden om je klachten te verminderen. Maar soms kan de huisarts inschatten dat er een meer gespecialiseerde behandeling nodig is en je bijv. bij een zwangerschap doorverwijzen naar een gynaecoloog omdat de arts inschat dat je daar meer zorg op maat van jouw situatie zal krijgen.
Wie mag zichzelf een psychotherapeut noemen?
Er is lang geen duidelijkheid geweest over de psychotherapie. Sinds 2016 is er echter een wet waarin duidelijk gesteld werd dat de psychotherapie een verdere specialisatie is voor klinisch psychologen, klinisch orthopedagogen en artsen. Hierbij moeten hulpverleners die één van deze basisdiploma’s hebben een vierjarige specialisatie-opleiding volgen, verbonden aan een hogeschool of universiteit. Bovendien moeten ze 2 jaar werken onder supervisie. Pas na het afronden van de opleiding en supervisie, mogen ze zichzelf psychotherapeut noemen.
In de specialisatie-opleiding tot psychotherapeut krijgt de hulpverlener een doorgedreven vorming in een bepaald wetenschappelijk onderbouwd psychotherapiemodel, verder bouwend op reeds verworven vaardigheden uit de basisopleiding. Ook na de specialisatie-opleiding scholen psychotherapeuten zich bij, onder andere door regelmatig te overleggen met collega’s, waarbij zowel hun eigen functioneren als psychotherapeut als knelpunten in behandelingen aan bod komen.
Bron: patiëntenfolder psychotherapie BWP